Poetry: Rahasyalu Levu (No Secrets)

- ఆంధ్రప్రభ డైలీ, 28 మార్చి 2016.

Interview with actor Jagapathi Babu

- ఆంధ్రజ్యోతి డైలీ, 25 మార్చి 2016.

Short Story: Palayanam (Retreat)

కథ: పలాయనం

రోజులన్నీ ఒక్కలాగే నడుస్తుండటంతో మార్పు కావాలని హృదయం ఆరాటపడుతోంది. జీవితానికి మార్పు చాలా అవసరమనీ, మార్పే లేకపోతే జీవితం నిస్సారమవుతుందనీ అనుభవానికి వచ్చింది. నాలాంటి దానికైతే మార్పు మరీ అవసరమనుకుంటాను. కొన్ని మార్పులు సంతోషాన్నిస్తే చాలా మార్పులు విషాదాన్ని మిగులుస్తాయి. అయినా కానీ మార్పు కావాల్సిందే.
కాలేజీ రోజుల్లో మార్పు కోసం ఎన్నడూ తాపత్రయపడలేదు. ఆ రోజులు ఎట్లా గడచిపొయ్యాయో! మళ్లీ మళ్లీ ఆ రోజులు రావాలని ఎంతగా హృదయం క్షోభించినా, ఆశించినా నా కోసమని అవి వెనక్కి రావు కదా!
జగన్‌తో ఆ కాలమంతా ఎప్పటికీ మరవలేని మధురస్వప్నంలా నిలిచిపోయింది. ఆ వెంటనే నా పిరికితనమూ నన్ను వెక్కిరిస్తుంది.

* * *
సైకిల్ మీదనే కాలేజీకి పోయేదాన్ని. అట్లా ఓ రోజు సైకిల్‌పై పోతుంటే జగన్ చిన్నగా నవ్వాడు. అతను కాలేజీకి నడిచివచ్చేవాడు. జగన్ నవ్వినా నాకు నవ్వాలని తోచలేదు. అయినా కానీ నాకు తెలీకుండానే, నా ప్రయత్నమేమీ లేకుండానే నా పెదాల మీదికి నవ్వు వచ్చేసింది. ఏమాటకామాటే చెప్పుకోవాలి. జగన్ నవ్వితే బాగుంటుంది. అంత నిర్మలంగా నవ్వే మగాడు ఇంతదాకా నాకు తారసపడనే లేదు. అతను నవ్వితే ఏదో ఆనందం హృదయంలో కలగడం నాకే చిత్రంగా తోచింది.
అప్పట్నించీ మా మధ్య 'పలకరింపు నవ్వులు' మొదలయ్యాయి.
'రేణుక నా వంక చూసి ఒక్క నవ్వు విసిరితే చాలును' అనుకునే అల్ప సంతోషులు.. జగన్ అది సాధించేసరికి అసూయతో కుళ్లుకోడం నాకు తెలుస్తూనే ఉంది.
నవ్వులతో పాటుగా మా మధ్య మాటలు కూడా మొదలయ్యాయి. ఏ రోజునైనా జగన్‌తో క్యాంపస్‌లో మాట్లాడుతుంటే కాలేజీ మొత్తం మా వంకే తిరిగి చూస్తోందని నేను గమనించాను. అయినా నేను సిగ్గుపడలేదు, భయపడలేదు. సాధారణ ఆడవాళ్లకు మల్లే ఇంటి బయట ఏ పరాయి మగాడైనా పలకరిస్తే కుచించుకుపోయే, భయపడి దిక్కులు చూసే రకాన్ని కాను గనక చాటుమాటున ఎవరేమనుకున్నా నేను ఖాతరు చేయదలచుకోలేదు. 'చూస్తే చూడనీ' అనే నా రెబల్ మనస్తత్వాన్ని జగన్ అమితంగా ఇష్టపడ్డాడు.
కాలేజీలో చేరిన రెండో యేడు కాలేజీ మేగజైనులో నేనొక వ్యాసం రాశాను. ఈ పురుషాధిక్యపు సొసైటీలో పురుషులు స్త్రీలనెట్లా వంచించి అణచి వేస్తున్నారో లోకంలో యథార్థంగా జరుగుతోన్న ఇన్సిడెంట్లు కొన్నింటిని ఉదహరిస్తూ ఈ మగవాళ్ల మనస్తత్వాన్ని చెండాడేశాను. స్త్రీలు కూడా తమకు జరుగుతున్న అన్యాయాన్ని తామే తెలుసుకోలేని స్థితిలో ఉన్నారనీ, ఆ స్థితి నుంచి వాళ్లు బయటపడి ఆలోచనలు చేసే దిశగా పయనిస్తేనే కానీ స్త్రీకి సొంత జీవనం అనేది ఏర్పడదనీ నా హృదయంలోని వ్యథనంతా అందులో వ్యక్తం చేశాను.
చిత్రమేమంటే ఇది చదివి నాపై యుద్ధానికి వచ్చింది మగవాళ్లు కాదు, నా స్నేహబృందంలోని ఆడవాళ్లే. నా రాతల్ని నా మీదికే తిప్పికొట్టాలని వాళ్లు ప్రయత్నించారు. నేను చలించలేదు. నవ్వుతో "మనం చేసే తప్పుల్ని మనమే తెలుసుకోలేని స్థితిలో మనమున్నాం. నా మీదికి మీరిట్లా యుద్ధానికి వొచ్చినప్పుడే అది తెలుస్తోంది" అన్నాను. అప్పటికి మళ్లీ ఎవరూ నోరెత్తలేదు.

* * *
నా బలవంతంపై జగన్‌ను కన్యాశుల్కం సినిమాకి తీసుకుపోయాను. అయిపోయాక అందులోని నటులు తమ పాత్రలకెట్లా న్యాయం చేశారో చర్చించుకుంటూ వస్తున్నాం.
ఇట్లా మాట్లాడుకుంటుండగానే ఊహించని విధంగా ఉరుములూ, మెరుపులూ లేకుండానే వర్షపు చినుకులు మొదలయ్యాయి.
ఆందోళనగా నేను జగన్ వొంక చూశాను. అతడి మొహంలో ప్రశాంతత చెక్కు చెదరకుండా ఉంది. చినుకులు కాస్తా జడివానగా మారాయి. తలదాచుకునేందుకు దగ్గర్లో షెల్టర్ వంటిదేమీ కనిపించకపోవడం చేత వేగంగా నడుస్తున్నాం. అంతలోకి జగన్ రూం వచ్చేసింది. అక్కడకి మా ఇంటికి చేరాలంటే ఎంతలేదన్నా పది నిమిషాలు పడుతుంది.
జగన్ రూం తాళం తీస్తుంటే "నేను ఇంటికి వెళ్లిపోతాను జగన్" అన్నాను.
"ఇంట్లోకిరా. తగ్గినాక వెళ్లొచ్చు కదా" అన్నాడు నావంక చూస్తా. కానీ వాన తగ్గుతుందా ఇప్పట్లో...?
నేనిక రెట్టించలేదు. మౌనంగా జగన్‌తో రూంలోనికి నడిచాను. ఇంతకు ముందు చాలా సార్లు అక్కడికి వచ్చి ఉన్నా ఇప్పటి స్థితి వేరు. నాలో ఏదో తెలీని కలవరం కలుగుతోంది. ఒళ్లు మొత్తం తడవడంతో వొణికిపోతున్నాను చలితో. వర్ష బిందువులు తలమీంచి జారి బుగ్గల్ని స్పృశిస్తూ జాకెట్లోకి జారటం తెలుస్తోంది.
మగవాడు కాబట్టి మొహమాటమేమీ లేకుండా జగన్ పొడిబట్టల్లోకి మారాడు. మరి నేనో? ఏమీ తోచకుండా ఉంది.. ఆ నిమిషాన. తలుపువద్ద నిల్చొని బయట వానని చూస్తున్నా.
"రేణుకా!" అని జగన్ పిలవడంతో వెనక్కి తిరిగాను.
"బట్టలు మార్చుకుంటావా. జలుబు చేస్తుందేమో అట్లానే ఉంటే. మరి నా వద్ద ఆడవాళ్ల బట్టలు లేవు" అని తన చొక్కా, పైజమా ఇవ్వబోయాడు.
"వద్దు జగన్. తల తుడుచుకోడానికి టవల్ ఇవ్వు చాలు" అన్నాను, చిన్న గొంతుతో.
"ఏయ్.. సిగ్గుపడుతున్నావ్ కదూ. సరే నీ ఇష్టం" అంటూ టవల్ ఇచ్చాడు. తను బాత్‌రూంలోకి పోయి వచ్చాడు.
ఈ లోపల తల తుడవడం పూర్తిచేసి అతడు బయటకు రావడంతోనే నేను బాత్‌రూంలోకి పోయి తడిసిన బట్టల్ని పిండుకున్నాను.
బయట వర్షం ఆగకుండా పడ్తూనే ఉంది. నేను మళ్లీ తలుపు వద్ద నిల్చున్నాను. జగన్ చాపపై కూర్చున్నాడు బాధేమీ లేకుండా. నాకేమో అనీజీగా ఉంది, ఇట్లాంటి స్థితిని ఎదుర్కోవాల్సి వచ్చిందని.
"తగ్గేదాకా అక్కడే నిల్చుంటావా?"
'ఏం చేయమన్నావ్ మరి?' అన్నట్లు చూశాను, జగన్ చూపులో ఏదో తేడా అవుపించింది. ఎందుకో అర్థమవడంతోనే అంత వణుకులోనూ ఒళ్లు ఝల్లుమంది. చలి స్థానంలో వేడి రాజుకుంటోంది. నాకే ఇట్లా ఉంటే, పాపం మగాడు.. ఊరకనే ఉద్వేగపడే జగన్‌కు ఎట్లా ఉందో. నా నుంచి ఎట్లాంటి సంకేతం అందిందో.. చాపపై కూర్చున్నవాడల్లా చప్పున లేచి నా దగ్గరకు వచ్చేశాడు. నాకంతా ఇది ఏదో కలలో జరుగుతున్నట్లుందే కానీ వాస్తవమన్నది స్ఫురించకుండా ఉంది.
నా ఎదురుగా నిల్చొని భుజాలమీద చేతులు వేశాడు జగన్. అతని చేతిపై నా చేయి వేసి అతని కళ్లలోకి చూశాను. నాపై అధికారమంతా తనదేనన్నట్లు చూస్తున్నాడు. తెలుస్తూనే ఉందిప్పుడు నాకు, నా నరాలు నా స్వాధీనం తప్పిపోతున్నాయని. ఏం చెయ్యను? 'ఛీ.. దుర్మార్గుడా. ఇదా నీ అసలు రూపం' అంటూ చెంప పగలగొట్టేదాన్నే మరొకరైతే. నా ముందున్నది జగన్ అయినప్పుడు, అతనే నా జీవితం అనుకున్నప్పుడు ఎట్లా అనను, ధిక్కరించను?
అట్లానే నా తలని అతని ఛాతీపై వాల్చేసి కావలించుకున్నాను. నా నుదురుని ముద్దాడి "రేణుకా! ఐ లవ్ యూ" అన్నాడు నాపై ఆరాధననంతా తన కంఠంలోకి తెచ్చుకొని.
మాట్లాడకుండా మరింత గట్టిగా అతణ్ణి వాటేసుకున్నాను.
"ఆలస్యమైతే ఇంట్లో కోప్పడతారేమో."
"పడితే పడనీ. నీ తర్వాతనే ఏదైనా, ఏమైనా."
"రేణూ!".. జగన్ కంఠంలో వొణుకు స్పష్టంగా తెలుస్తోంది. ఇంక అతణ్ణి నమ్మకుండా ఉంటానికి వేరే ఆధారం అవసరమేంటి నాకు? నేనేమైపోయినా చింతలేదు నాకు. అతడి కావలింతల్లోని హాయి ముందు ఇంట్లో మావాళ్లు పెట్టే చీవాట్లు ఎంతనీ!
"నేను స్వార్థపరుణ్ణి కాలేను. పద.. వాన వెలుస్తున్నట్టే ఉంది."
అవును, వాన వెలుస్తోంది. కానీ.. కానీ. తనకు ఇంక నేనేమీ అడ్డు చెప్పనని తెలిసికూడా.. జగన్.. ఇట్లాంటి గొప్ప ప్రేమికుడు ఎట్లాంటి పుణ్యం చేసుకుంటే దక్కుతాడు నాకు!
ఆనందంతో ఒళ్లు ఊగిపోతుంటే అతడి పెదాలని గట్టిగా ముద్దు పెట్టుకొని వొదిలాను.

* * *
అదే పోవడం. మళ్లీ ఆ రూంలో అడుగు పెట్టలేదు. జగన్‌కు దూరమవుతానని అప్పుడే గనక నా మనసులో మెదిలినట్లయితే అక్కడనే ఉండి ఉందును. అనుకొని ఏం ఉపయోగం?
అంతా నాకు అనుకూలంగా జరుగుతుందనే భ్రమలో ఉంటిని. నా మాటకు, జగన్ మీది నా ప్రేమకు నాన్న విలువనిస్తాడనే అనుకుంటిని. అంతదాకా ఇంట్లో నాకు విరుద్ధంగా ఏమీ జరగక పోవడంతో ఆ నమ్మకం నాలో స్థిరపడింది. అందుకనే జగన్ విషయంలో నాన్న నాపై కోపంగా విరుచుకు పడ్డప్పుడు షాక్ తిన్నాను.
నేను మళ్లీ జగన్‌ని కలుసుకోకుండా చెయ్యడంలో ఆయన విజయం సాధించాడు. అంతటితో తృప్తి పడకుండా మరొకరితో నాకు పెళ్లి నిశ్చయం చేశాడు. ఎంత ఎదురు తిరిగీ ప్రయోజనం లేకపోయింది.
ప్రేమ కోసం ప్రాణ త్యాగానికీ, ఆత్మ త్యాగానికీ సిద్ధపడ్డ స్త్రీల ఆత్మల్లో ఏ ఒక్కటీ నాపై కనికరం చూపకపోవడంతో నా ప్రేమని నాలోనే అణచి పెట్టుకున్నాను. అట్లా నేను దీక్షితులుకి భార్యగా మారాల్సి వచ్చింది.
తిరిగి ఇన్నినాళ్లకు నేను జగన్‌ని చూడగలుగుతానని కలనైనా తలచలేదు. అతడు కనిపించకపోయినా బాగుండేది. తిరిగి నాలో అశాంతి రేకెత్తకుండా ఉండేది. దీక్షితులుతో ఈ జీవితాన్ని అడ్జస్ట్ చేసుకుంటూ ఎట్లాగో గడిపేసేదాన్ని. మళ్లా అవుపించి నన్ను పిచ్చిదాన్నే చేసేశాడు జగన్.
నాకెంత మాత్రమూ ఇంటరెస్ట్ లేదు, మ్యారేజ్‌డేని సెలబ్రేట్ చేసుకోడం. మూడేళ్లు గడిచాయి మా పెళ్లయి. ఏం ఉపయోగం, వ్యర్థంగా, ఏ మాత్రమూ తృప్తనేదే లేకుండా గడిచింది ఈ కాలం.
ఈ నాలుగో పెళ్లిరోజుకు దీక్షితులు తన ఆఫీస్ స్టాఫ్‌కు పార్టీ ఏర్పాటు చేశాడు. ముందుగా నాకు చెప్పినట్లయితే ఎట్లాగైనా కేన్సిల్ చేయించి ఉందును. అందరికీ పార్టీ అని చెప్పేసినాక తర్వాత ఒచ్చి 'ఇట్లా చెప్పాను' అంటే ఏం మాట్లాడను? ఇట్లా పార్టీ ఇవ్వడానికి కారణం ఒక్కటే తట్టింది. నేను కడుపుతో ఉండటం.
స్టాఫంతా వొచ్చినట్లుంది. బెడ్‌రూంలో ఉన్న నాకు దాని తాలూకు సందడి వినిపిస్తోంది. దీక్షితులు వొచ్చి "మా వాళ్లంతా వొచ్చేశారోయ్, నీదే ఆలస్యం. రా, వెళ్దాం" అన్నాడు.
ఐదో నెలే కాబట్టి పొట్ట పెద్ద ఎత్తుగా లేదు. అయినా కానీ అట్లా అందరి ముందూ దిష్టిబొమ్మలా నిల్చోవాలంటే నా మనసొప్పింది కాదు. సిగ్గూ, బిడియమూ మీదికి వొచ్చి పడ్డాయి. పోకపోతే బాగోదు కనుక తప్పనిసరై అతని వెనుక నడిచాను.
అప్పుడే.. అప్పుడే.. జగన్ అవుపించాడు. నన్ను ముందుగానే గమనించి కాబోలు అందరికీ కాస్త ఎడంగా ఒక మూలగా నిల్చొని ఉన్నాడు. అతని వంక నన్ను చూడనివ్వకుండా ఎవరో అడ్డొచ్చారు. దాదాపు స్టాఫంతా నాకు తెలుసు. జగన్ ఎప్పుడు జాయినయినట్లు? అందుకు జవాబన్నట్లు జగన్ దగ్గరకు నన్ను తీసుకువెళ్లాడు దీక్షితులు.
అంతదాకా ఎటో చూస్తున్నట్లున్న జగన్ నా వొంక చూపు తిప్పాడు.
"ఇతనేవరో తెలుసా రేణూ! జగన్.. జగన్మోహన్. గొప్ప ఆర్టిస్టులే. అతను రాసిన నాటకానికి ఈ ఏడాది అవార్డ్ కూడా వచ్చింది తెలుసా. నా దగ్గర జాయినయ్యి రెండు నెల్లే అయినా నాకు మిగతా వాళ్లందరికంటే దగ్గరయ్యాడు" అని చెప్తూ, "జగన్.. ఈమె రేణుక. నా వైఫ్" అంటూ అతనికి పరిచయం చేస్తుంటే జగన్ చిన్నగా నవ్వాడు. అర్థం కాక.. ముందు అతనివొంకా, తర్వాత నా వొంకా చూశాడు దీక్షితులు.
జగన్ నవ్వడంతో నాలో గొప్ప శాంతి కదలాడింది. ఏదో భారమంతా నాలోంచి పోయినట్లు ఫీలయ్యాను. వెంటనే నేనూ సన్నగా నవ్వాను.
"ఏమిటి మీ ఇద్దరికీ ఇదివరకే పరిచయముందా?" అనడిగాడు. ఆ గొంతులో ఆసక్తే తప్ప మరెలాంటి అనుమానమూ లేదు. అట్లా అనుమానపడే వ్యక్తి కాదని నాకు తెలుసు.
"ఒక్క పరిచయమేనా.." అంటూ ఆగి జగన్ వొంక చూశాను. జగన్ కళ్లల్లో అంతులేని ఆశ్చర్యం ఒక్కమారుగా తొంగిచూసింది. నేనట్లా అనగలనని ఊహించలేదనుకుంటాను.
"అవన్నీ ఇప్పుడెందుకులే రేణుకా" అని నన్ను అడ్డుకుంటూ "తనూ, నేనూ ఒక్క కాలేజీలోనే చదివాం" అని దీక్షితులుతో అన్నాడు.
"మరేమిటి తను 'ఒక్క పరిచయమేనా' అని ఆపేసింది". దీక్షితులుకు తెలుసుకోవాలన్న ఆరాటం వొదల్లేదు. అతని ఆఫీస్ మైండ్‌కు ఇట్లాంటి సంగతులు అందకుండా ఉన్నాయి.
"నీతో పెళ్లి కాకుండా ఉన్నట్లయితే, పరిస్థితులు అనుకూలించినట్లయితే మా ప్రేమ ఫలించి ఉండేది" అన్నాను నిర్భయంగా, నిబ్బరంగా.
నన్నాపలేకపోయినందుకు విచారపడ్తూ తలవంచుకున్నాడు జగన్. అదీగాక తన బాస్ భార్యకు తను మాజీ ప్రేమికుణ్ణని తెలిసిపోవడం కొంత కారణం.
"ఇంతదాకా ఈ సంగతి నాకు చెప్పలేదే రేణూ" అని, మళ్లీ జగన్ వేపు తిరిగి "అయితే చాలా ముఖ్యమైన వ్యక్తివి నాకు" అన్నాడు.
జగన్‌కు అక్కడ నిలవాలనిపించలేదేమో "ముందు పార్టీ సంగతి చూడండి" అన్నాడు. అప్పుడు స్పృహ తెలిసి "మాటల్లో అసలు సంగతే మరిచాను" అంటూ వెళ్లాడు దీక్షితులు.
"ఎందుకతనికి అట్లా చెప్పావు?" అనడిగాడు జగన్ నా వంక కాకుండా ఎటో చూస్తూ.
"తప్పేమీ చెప్పలేదే."
"కానీ అందువల్ల చిక్కులన్నీ నీకేగా."
"దీక్షితులు అటువంటి మనిషి కాడులే. దేనికీ ఫీలవడు."
"ఏమిటి! నేను నీ ఒకప్పటి లవర్‌నని తెలిసినా కూడానా!"
"మన మధ్య ఆ వర్షం కురిసిన రోజు నాటి విషయం చెప్పినా ఫీల్ కాని మనిషి అతడు."
"అది కూడా చెప్పేశావా?! అయితే నీకు ఎలాంటి ప్రాబ్లెమూ లేదన్న మాట. అందుకే కాస్త ఒళ్లు కూడా చేశావు" అన్నాడు, అప్పుడు పరిశీలనగా నన్ను చూస్తూ. తర్వాత ఆలోచనలో పడినట్లు మౌనంగా ఉండిపోయాడు. మళ్లీ అతను పెదవి విప్పలేదు.
పార్టీ అయ్యాక మాత్రం "వస్తాను" అని చెప్పి పోతుంటే "నువ్వు మాత్రం ఉండాలోయ్" అని ఆపడానికి యత్నించాడు దీక్షితులు.
"నాకు ఓ ముఖ్యమైన పని ఉంది.. ఈ రాత్రికి" అంటూ తప్పించుకుపోయాడు జగన్.
పక్కమీద పడుకొని జగన్ గురించే ఆలోచిస్తున్నా.
దీక్షితులు నా మీదికి ఒంగి బుగ్గపై ముద్దు పెట్టుకొని, "ఏమిటిట్లా దీర్ఘాలోచనలు చేస్తున్నావ్. జగన్ గురించేనా?" అనడిగాడు. ఆ గొంతులో జెలసీ కానీ, ఎగతాళి కానీ ఏమీ లేవు. చాలా క్యాజువల్‌గా ఉంది.
"అవును. ఇంకా బ్రహ్మచారిగా ఉండి ఏం సాధించగలడా అని."
"నీ మూలంగానే అనుకుంటా కదూ, అతడు పెళ్లి చేసుకోంది. పాపం ఎట్లా ప్రేమించాడో నిన్ను. ఎందుకు మీరు పెళ్లి చేసుకోలేకపోయారు?"
మా ప్రేమని కలిసి అనుభవించింది ఎంతకాలమనీ చెప్పడానికి. అయినా ఎట్లా విడిపోయామో దీక్షితులుకు చెప్పాక రిలీఫ్‌గా అనిపించింది.
"పాపం జగన్ మాత్రం పూర్ ఫెలో" - దీక్షితులు గొంతులో సానుభూతి తొంగిచూసింది.
"నేనో?"
"పెద్ద ఆఫీసర్ భార్యవి. నీకేం లోటు?" అంటూ మీదికి రాబోతుంటే తోసేశాను - "వద్దు ఇప్పుడు" అంటూ.
"మూడాఫ్ అయ్యిందా, సరే అయితే."
ఆ రాత్రంతా జాగారమే అయ్యింది. కాలేజీ, అప్పటి ప్రేమ.. అంతా సినిమా రీలుమల్లే కళ్లముందు మెదిలింది.

* * *
సరిగ్గా వారం గడిచాక నాకు ఉత్తరం వొచ్చింది జగన్ నుంచి. ఉత్తరం ఎందుకా! అని ఆశ్చర్యపడ్తూ తెరిచాను.
"నేను వెళ్లిపోతున్నాను. ఎక్కడ మళ్లీ నీ ఆకర్షణలో పడిపోతానో అనే భయంతోటే. మరి కొద్ది రోజులుంటే చాలు, నీ పిచ్చిలో మళ్లీ పడిపోతాను. అక్కడ ఉంటే నీ దగ్గరకు రాకుండా ఉండలేను. ఒకప్పటి సంగతేమో కానీ, ఇప్పుడు నీ ముందు నన్ను నేను కంట్రోల్ చేసుకోవడం చాలా కష్టమని మొన్ననే తెలిసొచ్చింది. నువ్వు సంతోషంగా ఉన్నావు. అది చాలు నాకు. నా వల్ల నీకెలాంటి ఇబ్బందీ రాకూడదు. మీ ఆయన మంచివాడే కావొచ్చు. కానీ మా మగాళ్లు ఎప్పుడు ఎలా ఉంటారో తెలీదు. అందుకే ఈ పలాయనం. నేను రిజైన్ చేసినట్లు ఈసరికి దీక్షితులు నీకు చెప్పే ఉంటారనుకుంటాను. మళ్లీ కనపడనని ఆశిస్తూ - జగన్."
చప్పున కళ్లెమ్మట నీళ్లొచ్చాయి. జగన్.. ఎందుకింత తొందరపడ్డావ్? అప్పుడప్పుడైనా నిన్ను చూసుకోవచ్చని ఎంతగా ఆశపడ్డాను?.. ఇంతకీ నా జీవితం ఇట్లా ఉండాలని రాసుంటే ఎన్ననుకునీ ఏం లాభం?

- మయూరి వీక్లీ, 12 ఆగస్టు 1994.

Interview with actor Mohan Babu

- ఆంధ్రజ్యోతి డైలీ, 19 మార్చి 2016

Poetry: Nippu Kanam (Fire Cell)

నిప్పుకణం

నీది ఆత్మహత్య అయినా

రాజ్యం చేసిన హత్య అయినా

నీది సాదాసీదా మరణం కాదు

దేశం దేశాన్నే జ్వలింపజేసిన 

నిప్పుకణిక నీ మరణం

మొదట్లో నేనూ అనుకున్నాను

యుద్ధం మధ్యలో వెన్నుచూపిన భీరువువని

చావు తప్ప పరిష్కారం లేదనుకున్న పిరికివాడివని

ఇప్పుడు కళ్లకు కడుతోంది వీరుడా

యుద్ధం మధ్యలో ఆత్మాహుతి అంటే ఏమిటో

ప్రత్యర్థి వెన్నులో చలి పుట్టించడమంటే ఏమిటో

పుట్టుక నుంచే పెరిగిన ఇంటినుంచే

వివక్షను ఎదుర్కొన్నవాడివి

విశ్వవిద్యాలయంలో వివక్ష

నీకు పెద్దలెక్కలోనిది కాదు

అయినా నీ ఊపిరి నువ్వే తీసుకున్నావంటే

అన్యాయపు వేర్లు ఎక్కడిదాకా విస్తరించాయో

తెలిసొచ్చి నిర్లిప్తుడవై నిస్పృహుడవయ్యావేమో

కట్టలుగా పుట్టలుగా అడ్డుపడుతున్న

అవరోధాల్ని ఈడ్చిపారేయలేనని అనుకున్నావేమో

నువ్వు లేకపోయినా 

నీ మరణం ఎట్లాంటి జ్వాలను రేపిందో చూడు

ఎన్ని ప్రశ్నల్ని లేవనెత్తిందో చూడు

విద్యాలయాల్లో విద్యకు బదులు మితిమీరుతున్న 

రాజకీయాల జాడలు దిగ్భ్రాంతిపరుస్తున్నాయి

దుర్మార్గ దోపిడీ శక్తులు దట్టంగా అల్లుతున్న 

కులసూత్రాలు సాలెపురుగులా చంపుకుతింటున్నాయి 

చదువు కోసం వెళ్లిన కొడుకులు

క్షేమంగా ఇంటికొస్తాడో లేదోనని

అమ్మలు ఆందోళనపడుతున్నారు

నువ్వు అర్ధంతరంగా లోకాన్ని వదిలేశావు

పడమటి సూర్యుడిలా మాయమయ్యావు

నీకు తెలీదు.. నువ్విప్పుడు ఎంతమంది గుండెల్లో చిరంజీవివో

ఎంతమందిని ధీరులుగా మార్చేస్తున్నావో

నీకు తెలీదు.. నువ్వు గోడలో పాతుకొన్న రావిమొక్కవు

ఎన్నిసార్లు తుంచినా తిరిగి చిగురిస్తావు

నువ్విప్పుడు ఓటమిని ఒప్పుకున్న పరాజితుడివి కాదు

సహచరులకు యుద్ధాన్ని కొనసాగించే తెగింపునిచ్చిన విజేతవు

- 'స్వాప్నికుడి మరణం' పుస్తకం నుంచి

Poetry: Nimisham (One Minute)

- సూర్య దినపత్రిక, 14 మార్చి 2016

Interview with Actress Regina Cassandra

పెళ్లిసందడే ఇష్టం.. లివింగ్‌ టుగెదర్‌ కష్టం! 

మనకు సినీ తార బాహ్యముఖమే తెలుసు. ఆమె అంతర్ముఖం ఎలా ఉంటుందో తెలియదు. వెలుగుజిలుగుల మధ్య, గ్లామర్‌సగా కనిపించే తార అంటే మనకో ఇమేజ్‌ ఉంటుంది. వాళ్లు వేరే లోకం వాళ్లన్న అభిప్రాయమూ ఏర్పడుతుంది. అయితే మిగతా అందరిలానే వాళ్లకూ స్నేహితులు ఉంటారనీ, వాళ్లకూ ఓ కుటుంబం ఉంటుందనీ, వాళ్ల జీవితాల్లోనూ మరపురాని క్షణాలుంటాయనీ, వాటిని స్వచ్ఛంగా ఆస్వాదిస్తుంటారనీ హీరోయిన్‌ రెజీనా కసాండ్రా మాటలు చూశాక మనకు అర్థమవుతుంది. ఆమె చెప్పిన కబుర్లు ఇవి. 

‘‘వృత్తిపరమైన జీవితాన్నీ, వ్యక్తిగత జీవితాన్నీ బ్యాలెన్స చేసుకోవడం క్లిష్టంగానే ఉంటోంది. ఎందుకంటే మా అమ్మానాన్నలు చెన్నైలో ఉంటారు. నేను అటూ ఇటూ చక్కర్లు కొడుతుంటాను. వాళ్లకు నేనొక్కదాన్నే కూతుర్ని. ఇంట్లో అమ్మానాన్నలతో పాటు రెండు పిల్లులు కూడా ఉంటాయి. నా గురించి ‘నాకు ఒక్క కూతురే కానీ పదిమంది ఉన్నట్లుంటుంది’ అంటుంది అమ్మ. అలా అని బాగా అల్లరి పిల్లననుకునేరు. కాదు. కాకపోతే హైపర్‌ కిడ్‌ను. ఎక్కడా కాసేపు కూర్చోలేను. ఎప్పుడూ అటూ ఇటూ తిరుగుతూనే ఉంటాను. కొత్త సినిమా మొదలైనప్పుడు అమ్మ నాతో పాటు వచ్చి ఓ వారం రోజులుండి చెన్నై వెళ్లిపోతుంది. నాన్ననూ, పిల్లుల్నీ చూసుకోవాలి కదా. ఆ తర్వాత నా విషయాలు నేనే చూసుకుంటాను.

 

నాన్న గవర్నమెంట్‌ ఉద్యోగిగా రిటైరయ్యి, సొంతంగా కన్సల్టెన్సీ నిర్వహిస్తున్నారు. చెన్నైలో ఉంటే అమ్మ చేతి వంట తినడానికే ప్రాముఖ్యం ఇస్తా. హైదరాబాద్‌లో నన్ను కలవడానికి వచ్చే స్నేహితులు ఏవైనా తినడానికి తెస్తుంటారు. వాటిని ఎంత ఆప్యాయంగా తింటానో. హోటల్‌ భోజనం తినీ తినీ మొహం మొత్తిపోతుంటుంది. అందుకని వాళ్లు తెచ్చే వంటకాలే పరమాన్నం. బయట తిండి ఎక్కువ రోజులు తినాల్సి వచ్చినప్పుడు ఎప్పుడు అమ్మ చేతి వంట తిందామా అని గుండె కొట్టుకుపోతుంది. పోయినేడాది అయితే షూటింగుల కారణంగా బయటే ఎక్కువగా గడపాల్సి రావడంతో నెల రోజులు కూడా అమ్మ వంటకాల్ని తినలేకపోయా.

 

మర్చిపోలేని క్షణాలు

మా స్వస్థలం చెన్నై. అక్కడే పుట్టి పెరిగాను. అక్కడి విమెన్స క్రిస్టియన కాలేజీ (డబ్ల్యుసీసీ)లో బీయస్సీ సైకాలజీ చేశాను. కాలేజీ వదిలిన ఐదేళ్ల తర్వాత ఇటీవల అక్కడ జరిగిన కల్చరల్‌ ఈవెంట్‌కు ముఖ్య అతిథిగా వెళ్లడం ఇప్పట్లో మర్చిపోలేను. ఆ రోజు ఎంత ఆనందంగా గడిచిపోయిందో! ప్రిన్సిపాల్‌, లెక్చరర్స్‌ చూపించిన ఆప్యాయతకు కళ్లు చెమర్చాయి. నిజానికి కాలేజీలో నేను బాగా అల్లరి చేసేదాన్ని. ఐదేళ్ల తర్వాత నన్ను చూసి నాకంటే వాళ్లే ఎక్కువ ఆనందపడ్డారు. చాలా ఎమోషనల్‌గా ఫీలయ్యారు. వాళ్లు కన్నీళ్లు పెట్టుకుంటే నా కళ్లూ తడయ్యాయి. అయితే అవి ఆనందభాష్పాలు. ఆ క్షణాల్ని ఎలా వర్ణించాలో తెలీడం లేదు నాకు. నేను అతిథిగా వెళ్లిన ప్రోగ్రామ్‌ పూర్తయి, వేరే ప్రోగామ్‌ జరుగుతున్నా, కదలాలనిపించక అక్కడే ఉండిపోయా. ఎవరి జీవితంలోనైనా కాలేజీ లైఫ్‌ అంత మధురమైన దశ ఇంకోటి ఉండదని ఎందుకంటారో ఆ క్షణాన నాకు అనుభవంలోకి వచ్చింది. మా ప్రిన్సిపాల్‌ ‘‘ఏంటే నువ్వు ఇలా తయారయ్యావ్‌? ఈ సల్వార్‌ ఏమిటి? ఈ జుట్టేమిటి? ఈ మేకప్పేమిటి? నిజంగా సెలబ్రిటీ అనిపించావ్‌’’ అని ఆశ్చర్యపోయింది. అప్పట్లో కాలేజీకి నేను షర్ట్‌, జీన్సలోనే వెళ్లేదాన్ని. చాలా కాజువల్‌గా కనిపించేదాన్ని. 

 

స్నేహానికి ప్రాధాన్యం

నా జీవితంలో బెస్ట్‌ ఫ్రెండ్స్‌ అనేవాళ్లు డబ్ల్యుసీసీలోని నా క్లాస్‌మేట్సే. వాళ్లకు చాలా ప్రాముఖ్యం ఇస్తాను. ఇటీవల జనవరిలోనే ఓ ఫ్రెండ్‌ పెళ్లయింది. త్వరలో ఇంకో ఫ్రెండ్‌ పెళ్లి కాబోతోంది. మా ఫ్రెండ్స్‌ అందరం రెగ్యులర్‌గా వాట్స్‌పలో మాట్లాడుకుంటూ ఉంటాం. అందులో మాదో గ్రూప్‌ ఉంది. నా సినిమా రిలీజయితే, ఎక్కడున్నా వెళ్లి సినిమా చూస్తారు. లేదంటే యూట్యూబ్‌లో చూస్తారు. వాళ్లెవరికీ తెలుగు తెలీదు. సబ్‌టైటిల్స్‌ చూసి అర్థం చేసుకుంటారు. సినిమాలో నేనెలా నటించానో, నా పాత్ర ఎలా ఉందో నిర్మొహమాటంగా చెబుతుంటారు. ‘ఆ సినిమాలో ఫలానా సీనలో నువ్వేసుకున్న డ్రస్‌ నచ్చలేదే’ అని కూడా చెప్పేస్తుంటారు. నాకు ఒంటరితనం లేకుండా చేసేది వాళ్లే. ఏమాత్రం తీరిగ్గా ఉన్నా, వాట్స్‌పలో వాళ్లతో మాట్లాడుతుంటా. నాకేదైనా సలహా కావాలనుకుంటే వాళ్లనే అడుగుతుంటా. వాళ్లు నన్ను ‘డ్రామా క్వీన’ అని ఆటపట్టిస్తుంటారు. ఎందుకంటే కాలేజీలో నేను చాలా నాటికలు, నాటకాల్లో నటించాను. పుస్తకాలు కూడా నాకు మంచి మిత్రులే. వీలున్నప్పుడల్లా పుస్తకాలు చదువుతుంటా. లేటె్‌స్టగా పాలో కొయిలో పుస్తకం ‘11 మినిట్స్‌’ పూర్తి చేశాను. కొయిలో పుస్తకాలంటే బాగా ఇష్టం. ఇంటర్‌లో ఉన్నప్పుడే ఆయన ప్రసిద్ధ రచన ‘అల్కెమిస్ట్‌’ చదివేశా. ఆయన లేటెస్ట్‌ బుక్‌ ‘అడల్టరీ’నీ చదివా. 

 

ట్రెక్కింగ్‌ చేస్తాను

చదువుకునే రోజుల్నించీ నాకు స్పోర్ట్స్‌ అంటే బాగా ఇష్టం. చదువునూ, ఆటల్నీ సమన్వయం చేసుకునేదాన్ని. హైస్కూల్లో నేను స్కూల్‌ పీపుల్‌ లీడర్‌ (ఎస్‌పీఎల్‌)ని. బాస్కెట్‌బాల్‌ అడేదాన్ని. కేవలం చదువే లోకంగా బతక్కుండా అన్నింటికీ ప్రాముఖ్యం ఇవ్వాలని అమ్మ నేర్పించింది. అలాగే ఉండేదాన్ని. ఇప్పుడు చూస్తే.. పిల్లలకు చదువు తప్ప ఇంకో లోకం ఉండకూడదన్నట్లుగా చూస్తున్నారు తల్లిదండ్రులు. దాంతో చిన్నప్పట్నించే పిల్లలకు సోడాబుడ్డి కళ్లద్దాలు వచ్చేస్తున్నాయ్‌. అలా కాకుండా చదువుతో పాటు ఆర్ట్స్‌లో, స్పోర్ట్స్‌లో కూడా ఆసక్తి కలిగేలా చేస్తే మంచి వికాసంతో పెరుగుతారు. బేసికల్‌గా నాకు సాహస క్రీడలంటే ఇష్టం. ఇప్పుడు నటిని అయినా కూడా ట్రెక్కింగ్‌కు వెళ్తుంటాను. నల్లగొండ అడవుల్లో, తిరుపతి దగ్గర ఉన్న తడ అడవుల్లో ట్రెక్కింగ్‌ చేశాను. ఈ మధ్య మా ఫ్రెండ్‌ పెళ్లికని మేఘాలయకు వెళ్లినప్పుడు అక్కడ టూరా అడవుల్లో ట్రెక్కింగ్‌ చేశాను. 2800 మీటర్ల ఎత్తులో ఉన్న కొండల్ని ఎక్కడం ఓ మంచి జ్ఞాపకం. అక్కడి అల్లం, మిర్చి, టమోటా తోటల్లో ప్లకింగ్‌ చేశాను. అలాగే హాలిడేస్‌ దొరికితే చెన్నైలో సర్ఫింగ్‌కు, స్కూబా డైవింగ్‌కు వెళ్తుంటా. 

 

పెద్ద కుటుంబానికి కోడలిగా

నేను మన సంప్రదాయాల్ని గౌరవిస్తాను. మనకు తెలీని అతీంద్రియ శక్తి ఉందని నమ్ముతాను. చర్చికి వెళ్తుంటాను. సహ జీవనంలో నాకు నమ్మకం లేదు. అందరి సమక్షంలో సంప్రదాయబద్ధంగా చేసుకునే పెళ్లిలో ఎంత ఆనందం, సందడి ఉంటాయి! అలాంటి సందడిని నేను ఇష్టపడతాను. ఇప్పట్లో పెళ్లి ఆలోచన లేదు కానీ పెళ్లి చేసుకుంటే పెద్ద కుటుంబం ఉన్న ఇంటికి కోడలిగా వెళ్లాలనేది నా కోరిక. అక్కడ తోడి కోడళ్లు, ఆడబిడ్డలు, మరుదులు వంటివాళ్లంతా ఉండి ఇల్లు కళకళలాడుతూ ఉండాలి. మాది చిన్న కుటుంబం కాబట్టి ఇలాంటి కోరిక ఏర్పడిందేమో తెలీదు. జగమంత కుటుంబానికి కోడలు అయితే బావుంటుందన్నది నా ఆశ. 

- ఆంధ్రజ్యోతి డైలీ, 8 మార్చి 2016