రివ్యూ: సెవెన్త్ సెన్స్

ఒక కాంబినేషన్ రిపీట్ అవుతుందంటే అంతకుముందు ఆ కాంబినేషన్‌లో వచ్చిన గొప్ప సినిమాతో పోలిక తేవటం చాలా సహజం. అదే పని ఇప్పుడు 'సెవెన్త్ సెన్స్' విషయంలో జరుగుతోంది. సూర్య, ఎ.ఆర్. మురుగదాస్ కాంబినేషన్‌లో వచ్చిన మునుపటి సినిమా 'గజిని'తో 'సెవెన్త్ సెన్స్'ని పోల్చి గట్టిగా పెదవి విరుస్తున్నారు ఇటు ప్రేక్షకులూ, అటు విమర్శకులూ. ఓ ప్రేమకథకి ప్రతీకారం అనే అంశాన్ని జోడించి అప్పటివరకు భారతీయ తెరపై రానివిధంగా మురుగదాస్ ప్రెజేంట్ చేసిన 'గజిని' సినిమా ప్రేక్షకుల్ని సమ్మోహితుల్ని చేసింది. అందులో సూర్య, అసిన్ ప్రదర్శించిన అభినయాలు మన కళ్ల ముందు ఇంకా సజీవంగానే ఉన్నాయి. అదే సూర్య ఇప్పుడు 'సెవెన్త్ సెన్స్'లోనూ చాలా బాగా నటించాడు. కానీ ఆ నటనకి ప్రయోజనం అంతగా లేకుండా పోయింది. కారణం మురుగదాస్ ఫ్లాట్ అండ్ బోరింగ్ స్క్రిప్ట్. 'గజిని' హిట్టవటంలో ఎంటర్‌టైన్‌మెంట్ పాత్ర ఎంతో ఉంది. 'సెవెన్త్ సెన్స్'లో లోపించింది అదే. 
క్రీ.శ. 6వ శతాబ్దం నాటి సన్నివేశాల్ని ప్రశంసనీయంగా చిత్రించిన మురుగదాస్ వర్తమాన కాలానికి వచ్చేసరికి స్క్రిప్టుపై పట్టు కోల్పోయాడు. యుద్ధ కళల్లోనే కాక ప్రకృతి వైద్యంలోనూ అసామాన్యుడైన బోధిధర్ముడు (సూర్య) చీనా దేశంవెళ్లి అక్కడ విపత్తులో ఉన్న ఓ గ్రామ ప్రజల్ని ఓ ప్రాణాంతక అంటువ్యాధి నుంచి రక్షించడమే గాక, వారికి ఆత్మరక్షణ కోసం యుద్ధ కళల్నీ నేర్పుతాడు. వారికి దేవుడిగా మారతాడు. కొన్నేళ్ల తర్వాత భారతదేశానికి తిరిగి రావాలని అతడనుకుంటే, అక్కడి పెద్దలు మరో రకంగా తలుస్తారు. అతడి దేహం అక్కడే ఉంటే ఎలాంటి వ్యాధులూ వారి దరిచేరవని భావించిన వాళ్లు అతడికి ఆహారంలో విషమిస్తారు. అది తెలిసి కూడా వాళ్ల కోరిక మన్నించి, ఆ ఆహారాన్ని భుజించి తనువు చాలిస్తాడు బోధిధర్ముడు. అప్పటివరకు ఆ సన్నివేశాల్ని చక్కగా తీసి, మనల్ని ఆ కాలానికి తీసుకుపోయాడు దర్శకుడు. ఆ తర్వాత కథ వర్తమానానికి వస్తుంది. ప్రఖ్యాతి చెందిన బాంబే సర్కస్‌లో అరవింద్ (సూర్య) ఓ కళాకారుడు. అతడిని వెతుక్కుంటూ శుభా శ్రీనివాస్ (శ్రుతిహాసన్) అనే ఓ జెనటిక్ స్టూడెంట్ అక్కడికి వచ్చి, అరవింద్‌తో పరిచయం పెంచుకుంటుంది. అరవింద్ ఆమె ప్రేమలో పడతాడు. అయితే ఆమె తనవద్దకు వచ్చింది తనమీద పరిశోధనలు చేయడానికి అని తెలిసి కుమిలిపోతాడు. శుభ అతడికి తన పరిశోధనలోని ప్రయోజనాన్ని అతడికి తెలియజేస్తుంది. 6వ శతాబ్దం నాటి బోధిధర్ముడి డీఎన్ఏని దానితో సరిపోలే అతడి వంశానికే చెందిన వ్యక్తి డీఎన్ఏతో కలిపితే మరో బోధిధర్ముడు తయారవుతాడనీ, అంతుచిక్కని ఎన్నో వ్యాధుల్ని అప్పుడు నయం చేసి, ఆరోగ్యవంతమైన భారతావనిని సృష్టించవచ్చనీ చెబుతుంది. అతడి డీఎన్ఏ బోధిదర్ముడి డీఎన్ఏతో మ్యాచ్ అవుతునందనే సంగతీ చెబుతుంది. మరోవైపు చైనా ప్రభుత్వం ఇండియా మీద 'ఆపరేషన్ రెడ్' అనే ప్రయోగాన్ని చేసేందుకు డాంగ్‌లీ అనే మార్షల్ ఆర్ట్స్ నిపుణుణ్ణి నియమిస్తుంది. 6వ శతాబ్దంలో బోధిధర్ముడు ఏ ప్రాణాంతక వ్యాధిని నయంచేశాడో, ఆ వ్యాధి వైరస్‌తో భారతదేశాన్ని ఛిన్నాభిన్నంచేసి, దాని మందుని తామే భారతదేశానికి అందజేసి, తద్వారా ఈ దేశాన్ని లొంగదీసుకోవాలనేది దాని ప్లాన్. అందుకు శుభ చేసే పరిశోధన వారికి అడ్డుగా నిలుస్తుంది. ఆమె వల్ల బోధిధర్ముడి శక్తిసామర్థ్యాలు మళ్లీ వస్తే తమ కష్టమంతా వేస్టవుతుందని ఆమెనీ, అరవింద్‌నీ కూడా చంపమని డాంగ్‌లీని ఆదేశిస్తుంది చైనా ప్రభుత్వం. ఇండియాలోని ఆంధ్రప్రదేశ్‌కి వచ్చి ఓ వీధికుక్కలో ప్రాణాంతక వైరస్‌ని ప్రవేశపెడతాడు డాంగ్‌లీ. శుభని వెంటాడతాడు. ఎన్నో హత్యలు చేస్తాడు. బోధిధర్ముడు ఒకప్పుడు మంచి కోసం వినియోగించిన వశీకరణ విద్యని చెడుకోసం ఉపయోగిస్తాడు. చిత్రంగా అతడు ఎంతమందిని చంపినా మీడియాకి గానీ, ప్రభుత్వానికి గానీ అదేమీ పట్టనట్లే కనిపిస్తుంది సినిమాలో. సినిమాలో ఇది కొట్టొచ్చినట్లు కనిపించే లోపం. ఇవాళ ఎక్కడ ఎంత చిన్న సంఘటన జరిగినా మీడియాలో అది ఎంత త్వరగా వచ్చేస్తుందో తెలిసిందే. అట్లాంటిది డాంగ్‌లీ విచక్షణా రహితంగా వరుసపెట్టి పదుల సంఖ్యలో మనుషుల్నీ, పోలీసుల్నీ చంపుకు పోతుంటే మనకి ఓ మీడియా ఉన్నట్లు కానీ, ఓ రాజకీయ వ్యవస్థ ఉన్నట్లు కానీ, ఆ వ్యవస్థలు ఈ హత్యలపై గగ్గోలు పెడుతున్నట్లు కానీ ఎక్కడా ఈ సినిమాలో కనిపించదు. 
ఈ సంగతలా ఉంచితే డాంగ్‌లీ ప్రవేశపెట్టిన వైరస్ ద్వారా వ్యాప్తి చెందిన భయంకరమైన వ్యాధిని అదుపుచేసి, డాంగ్‌లీని అంతం చేయడానికి అరవింద్‌కి బోధిధర్ముడి డీఎన్ఏని కలపడానికి శుభ చేసే ప్రయత్నం ఫలించిందా? డాంగ్‌లీ ఆ ప్రయోగాన్ని అడ్డుకోలేదా? అనేది క్లైమాక్స్. 
'గజిని' కంటే 'సెవెన్త్ సెన్స్' నాలుగురెట్లు బెటర్‌గా ఉంటుందని స్వయంగా సినిమా విడుదలకు ముందు మురుగదాస్ ఊదరగొట్టడంతో ఈ సినిమాపై అంచనాలు అసాధారణమై పోయాయి. అందుకు తగ్గట్లు సినిమా ఉంటే ఫర్వాలేదు. కానీ అలా లేకపోవడమే ఈ సినిమా కొంపముంచింది. సినిమాలో వినోదం పాలు దాదాపు మృగ్యం కావడంతో సగటు ప్రేక్షకుడు ఈ సినిమాని ఎంజాయ్ చేయడం కష్టం. సర్కస్ కంపెనీలో అరవింద్ మిత్రుడైన మరగుజ్జు నటుడి పాత్ర మరీ చిన్నదైపోవడం, సెకండాఫ్‌లో అతడి పాత్రని ఉన్నట్లుండి విరమించడం సినిమాలో ఎంటర్‌టైన్‌మెంట్‌ని దెబ్బతీసింది. 
సినిమా మొత్తంలో ఆకట్టుకునేది తొలి 15 నిమిషాలు, చివరి 40 నిమిషాల ఆట మాత్రమే. మిగతా సినిమా అంతా బోరింగే అని చెప్పాలి. స్వతహాగా హారిస్ జయరాజ్ మ్యూజిక్ బాగుంటుందనే నమ్మకాన్ని ఈ సినిమాలోని పాటలు పోగొట్టాయి. ఏ ఒక్క పాటా ఆకట్టుకునే రీతిలో లేదు. మరీ ముఖ్యంగా శుభ తనని ప్రేమించడంలేదనీ, ఆమె పరిశోధన కోసం తనని పావులా వాడుకున్నదనీ తెలిశాక అరవింద్ పాడే విషాదపు పాట చికాకు కలిగిస్తుంది. ఆ పాటని తీసేస్తే ప్రేక్షకుల పరిస్థితి కొంత మెరుగవుతుంది. నేపథ్య సంగీతం మాత్రం బాగీ చేశాడు హారిస్. ఇప్పటికే బ్రూస్‌లీ, జాకీ చాన్, జెట్‌లీ, టొనీ జా వంటి సుప్రసిద్ధ మార్షల్ ఆర్ట్స్ నటులు చేసిన మెరుపు వేగపు మార్షల్ ఆర్ట్స్ ఫైట్లు చూసిన మనకు ఇందులో పీటర్ హెయిన్స్ కంపోజ్ చేసిన ఫైట్లు ఏమంత గొప్పగా అనిపించలేదు. కుంగ్‌ఫు ఫైట్లు చేయడానికి సూర్య ఎంతో కష్టపడ్డట్లు తెలుస్తున్నది కానీ అవి అంతగా అకట్టుకోలేదు. ఇక డాంగ్‌లీ పాత్రలో హాంగ్‌కాంగ్ ఫైట్‌మాస్టర్ జానీ ట్రీ గుయెన్ బాగున్నాడు కానీ అతని మేనరిజమ్స్ 'టెర్మినేటర్'లోని విలన్ పాత్రని గుర్తుకు తెచ్చింది. బోధిధర్మునిగా, అరవింద్‌గా సూర్య తనదైన శైలిలో చక్కగా పోషించాడు. అతని హావభావాలు అతనెంతటి ప్రతిభావంతుడైన నటుడో చెబుతాయి. శుభ పాత్రలో శ్రుతిహాసన్ పెద్దగా ఆకట్టుకోలేకపోయింది. సూర్య, శ్రుతి మధ్య రొమాంటిక్ యాంగిల్ ఆకట్టుకోలేకపోయింది. సినిమాలో చెప్పుకోదగ్గది రవిచంద్రన్ సినిమాటోగ్రఫీ. ఆద్యంతం తన కెమెరా పనితనాన్ని అతను ప్రదర్శించాడు. మన ప్రాచీన అంశాల్లో ఎంతో సైన్స్ ఉన్నదనీ, వాటిని సైన్స్‌గా బోధించకపోవడం వల్ల వాటిని కేవలం మూఢనమ్మకాలుగా భావించే పరిస్థితి ఉన్నదనీ, ఇది పోవాలనీ ఈ సినిమా ద్వారా చెప్పే యత్నం చేశాడు